Vleresimi i Gjykates i plotë
83. Gjykata rithekson se çdo ndërhyrje në të drejtën për respektimin e jetës private do të konsiderohet “e nevojshme në një shoqëri demokratike” për një qëllim legjitim nëse i përgjigjet një “nevoje urgjente sociale” dhe, në veçanti, nëse është në proporcion me synimi legjitim i ndjekur dhe nëse arsyet e paraqitura nga autoritetet kombëtare për ta justifikuar atë janë “relevante dhe të mjaftueshme” (shih, për shembull, Fernández Martínez, cituar më lart, § 124, dhe Ivanovski kundër ish Republikës Jugosllave të Maqedonisë, nr. 29908 /11, § 180, 21 janar 2016).
84. Gjykata, duke pasur parasysh gjetjet e organeve kombëtare dhe ndërkombëtare që konkludojnë se kishte një incidencë të lartë korrupsioni në sistemin e drejtësisë shqiptare (shih paragrafin 78 më lart dhe referencat e cituara aty), vlerëson se reforma në sistemin e drejtësisë duke sjellë verifikimin e jashtëzakonshëm të të gjithë gjyqtarëve dhe prokurorëve në shërbim dhe potencialisht shkarkimin e tyre iu përgjigj një “nevoje urgjente sociale” (krahaso edhe Xhoxhaj, cituar më sipër, § 404).
85. Këto mund të përfshijnë, ndër të tjera, dështimin për të deklaruar pasuritë kryesore ose burimet e të ardhurave ose përpjekjet e qëllimshme për t’i fshehur ato nga autoritetet; pamundësia për të justifikuar blerjet e mëdha nëpërmjet kursimeve ose burimeve legjitime dhe të mjaftueshme të mbajtura në kohën e blerjes; ose paaftësia për të justifikuar një mënyrë jetese të tepruar ose shpenzime ekstravagante që është qartësisht përtej mundësive të deklaruara të ligjshme të zyrtarit përkatës dhe familjes së tij. Gjykata ka pranuar gjithashtu në këtë drejtim se mund të jetë legjitime të merren parasysh të ardhurat dhe deklaratat e bashkëshortit, partnerit ose anëtarit tjetër të familjes së ngushtë të zyrtarit në vlerësimin e pajtueshmërisë së zyrtarit me ligjet kundër korrupsionit (shih Samoylova kundër Rusisë , nr.49108/11, §§ 85-86, 14 dhjetor 2021). Në të njëjtën kohë, jo çdo rast i vogël i mospërputhjes me regjimet e deklarimit të pasurisë, ose mospërputhje e parëndësishme midis shpenzimeve dhe burimeve të ligjshme, duhet të shkaktojë sanksionet disiplinore më të rënda, si shkarkimi nga detyra.
86. Për sa i përket proporcionalitetit të shkarkimit të kërkuesit me qëllimet legjitime të ndjekura, Gjykata rithekson se shkarkimi nga detyra – veçanërisht i gjyqtarëve ose prokurorëve me status të përjetshëm në detyrë – është një sanksion disiplinor i rëndë, nëse jo sanksioni disiplinor më i rëndë që mund të vendoset ndaj nje individ. Vendosja e një mase të tillë, e cila ndikon negativisht në jetën private të një individi, kërkon marrjen në konsideratë të provave të forta në lidhje me etikën, integritetin dhe kompetencën profesionale të individit (krahaso Xhoxhaj, cituar më sipër,
87. Për sa i përket argumentit të ankuesit se ligji i Vettingut në përgjithësi nuk përcaktonte një shkallë sanksionesh dhe rregullash për të siguruar që sanksioni i shkarkimit të zbatohej në përputhje me parimin e proporcionalitetit, Gjykata vëren se neni Ë § 1 i Aneksi i Kushtetutës dhe nenet 58 dhe 66 të Ligjit të Vettingut parashikojnë në të vërtetë vetëm dy lloje sanksionesh disiplinore: shkarkimin nga detyra ose pezullimin me detyrimin për të ndjekur një program trajnimi (shih paragrafin 41 më lart). Ai i referohet në këtë drejtim konstatimit të tij në Xhoxhaj (cituar më sipër, § 412) se, duke marrë parasysh rrethanat e jashtëzakonshme që i paraprinë miratimit të Ligjit të Vettingut, është në përputhje me frymën e procesit të vetingut që të ketë një shkallë më të kufizuar. sanksionet në rast se një person nuk plotëson një nga tre kriteret e vlerësimit të përcaktuara në Aktin e Vettingut. Megjithatë, Gjykata duhet të shqyrtojë nëse në rrethanat e veçanta të çështjes së kërkuesit, zbatimi i këtyre dispozitave që çuan në vendosjen e sanksionit më të rëndë ishte në proporcion me qëllimet e ndjekura.
88. Shkarkimi i kërkueses u bazua si në vlerësimin e pasurisë së saj ashtu edhe në atë të kompetencës së saj profesionale. Për sa i përket vlerësimit të pasurive të saj, Gjykata vëren që në fillim se të gjitha rastet e zbulimit të pamjaftueshëm ose dështimit për të justifikuar pasuritë për qëllimet e nenit 61(3) të Aktit të Vettingut të gjetura nga KSA-ja lidheshin ekskluzivisht me të ardhurat e fituara nga bashkëshorti i saj nga punësimi jashtë vendit dhe jo për të ardhurat e saj personale. konsideron se në këto rrethana nevojitet kujdes i veçantë në vlerësimin e proporcionalitetit të shkarkimit të saj.
89. Gjykata vëren se SAC konsideroi se ankuesi kishte bërë një zbulim të pamjaftueshëm të pasurive sipas kuptimit të seksionit 61(3) të lexuar në lidhje me nenin 33(5)(b) të Aktit të Vettingut (shih paragrafët 42 dhe 40 më sipër) pasi ajo nuk kishte arritur të provonte ligjshmërinë e burimeve financiare të përdorura për të blerë një pjesë të pasurive të paluajtshme të çiftit (shih paragrafët 13-22 më lart). Sipas mendimit të KSA-së, ajo kishte dështuar të provonte ligjshmërinë e burimeve të mëposhtme të të ardhurave të përdorura për blerjen e pasurive të paluajtshme: 3,000,000 lekë (afërsisht 22,000 euro në atë kohë) të fituara nga bashkëshorti i saj i ardhshëm si emigrant në Greqi nga viti 1997 deri në vitin 2000; 12,000 euro të fituara nga bashkëshorti i saj në Arabinë Saudite në vitin 2003; dhe rreth 20,000 USD të fituara nga bashkëshorti i saj në Arabinë Saudite në vitin 2006.
90. 90. Për sa i përket parregullsive në lidhje me 3,000,000 lekë të fituara nga bashkëshorti i ardhshëm i aplikantit si emigrant në Greqi nga viti 1997 deri në vitin 2000, sipas KSA-së, kërkuesi nuk kishte paraqitur as prova të punësimit të tij në Greqi në atë kohë dhe as të saktë shuma e të ardhurave të krijuara nga puna e tij (shih paragrafët 15-17 më lart). Gjykata vëren në lidhje me këtë se, ndryshe nga KPK, SAC mori parasysh të ardhurat që bashkëshorti i ardhshëm i kërkueses kishte fituar rreth pesëmbëdhjetë deri në njëzet vjet përpara deklarimit të saj në procedurat e verifikimit në një kohë kur ai nuk ishte martuar ende me të; Gjykata gjithashtu e konsideron të rëndësishme që ajo nuk kishte qenë ende prokurore apo zyrtar tjetër publik, subjekt i ligjeve për deklarimin e pasurisë.
91. Për sa i përket parregullsive në lidhje me 12,000 euro të fituara nga bashkëshorti i kërkuesit në Arabinë Saudite në vitin 2003, sipas mendimit të SAC, kishte indikacione për punësimin e tij në Arabinë Saudite në atë kohë. Megjithatë, kërkuesja nuk i kishte bërë të ditura këto të ardhura përpara deklaratës së saj të verifikimit ose nuk kishte provuar se burri i saj kishte paguar tatimin mbi to (shih paragrafin 18 më lart). Gjykata vë në dukje faktin se kërkuesja nuk e deklaroi këtë shumë tashmë në vitin 2004 në deklaratën e saj vjetore të pasurisë, përpara se ta bënte atë në deklaratën e vetingut. Ajo vëren në lidhje me këtë se ky dështim ka të bëjë me deklaratën e parë të pasurisë së kërkuesit, i cili kishte filluar të ushtronte profesionin e prokurores vetëm në tetor 2003. Duke pasur parasysh materialin përpara tij, ajo vlerëson më tej se nuk ka asgjë që tregon se bashkëshorti të ardhurat nuk vinin nga një veprimtari fitimprurëse e ligjshme.
92. Për sa i përket parregullsive në lidhje me paratë e fituara nga bashkëshorti i kërkueses në Arabinë Saudite në vitin 2006 (rreth 20,000 USD), aplikanti siguroi prova të besueshme se ai kishte qenë i punësuar në atë kohë në Arabinë Saudite dhe deklaroi shumën e fituar si në Arabinë Saudite. deklaratën vjetore të pasurisë në vitin 2006 dhe në deklaratën e saj të verifikimit, por nuk arriti të sigurojë prova dokumentare se ai kishte paguar tatimin mbi të ardhurat në Shqipëri ose Arabinë Saudite (shih paragrafët 19-21 më lart). Gjykata vëren gjithashtu në lidhje me këto të ardhura se nuk ka asgjë që tregon se ato nuk kanë ardhur nga një veprimtari fitimprurëse e ligjshme
93. Duke pasur parasysh gjetjet e mësipërme, Gjykata vëren se kërkuesja u pushua nga puna pasi u gjet se kishte burime të pamjaftueshme të ligjshme për të justifikuar blerjen e pasurive të paluajtshme. Vlerësimi i burimeve – ekskluzivisht të ardhurat e bashkëshortit të saj – përfshinte të ardhurat e fituara prej tij në një kohë kur aplikanti nuk ishte as i martuar me të dhe as ende prokuror. Burimet e mbetura nuk u konsideruan të ligjshme në thelb pasi kërkuesja nuk ishte në gjendje të provonte se burri i saj kishte paguar tatimin mbi të ardhurat e tij nga punësimi i ligjshëm jashtë vendit. Gjykata vëren se, ndërkohë që evazioni i mundshëm fiskal është një çështje serioze, për qëllimet e procedurave të verifikimit të kërkuesit është e rëndësishme që shumat e të ardhurave të bashkëshortit për të cilat nuk u vërtetua se ishin paguar taksa përfaqësonin një përqindje relativisht të vogël të totalit. shuma e të ardhurave bashkëshortore në periudhën në shqyrtim dhe se nuk u konstatuan parregullsi në lidhje me të ardhurat bashkëshortore nga burime vendase gjatë disa viteve.
94. Për sa i përket vlerësimit të kompetencës profesionale të kërkueses, i vetmi qortim që SAC kishte ndaj saj ishte fakti se ajo kishte humbur një afat për paraqitjen e një apeli në një rast. Ndërsa vetë KSA e kishte konsideruar këtë dështim si një incident të izoluar në karrierën e kërkueses, ajo megjithatë konsideroi se, duke qenë se çështja në fjalë lidhej me deklarimin e pasurisë së një zyrtari publik, dështimi i saj për të bërë ankim kontribuoi në minimin e besimi i publikut në sistemin e drejtësisë, për qëllimet e nenit 61(5) të Aktit të Vettingut (shih paragrafët 23-25 më lart). Gjykata nuk e nënvlerëson në këtë drejtim rëndësinë e ndjekjes penale të veprave të pretenduara ekonomike nga zyrtarët publikë për ruajtjen e besimit të publikut në sistemin e drejtësisë. Megjithatë, ajo vëren se, siç u përmend më lart, sipas pikëpamjes së KSA-së, dështimi i kërkueses për të paraqitur një ankesë kishte qenë një incident i izoluar në karrierën e saj si prokurore, veçanërisht që merrej me krimet ekonomike. Nuk është argumentuar se çështja në fjalë, ku përfshihej një ish-zyrtar i pushtetit vendor, ishte veçanërisht i një profili të lartë. Gjykata gjithashtu vë në dukje në lidhje me këtë mendimin e vëzhguesit ndërkombëtar se ankesa në fjalë duhej të parashtrohej në bazë të udhëzimeve të përgjithshme për paraqitjen e ankesave të prokurorisë, por se ajo nuk kishte pasur ndonjë perspektivë të arsyeshme suksesi (shih paragrafin 29 më lart ).
95. Gjykata më tej merr parasysh faktin se si sipas ligjit të brendshëm (krahaso paragrafët 47-49 më lart) ashtu edhe sipas standardeve evropiane, duke përfshirë Udhëzimet Evropiane mbi Etikën dhe Sjelljen për Prokurorët Publikë (“Udhëzimet e Budapestit”, shih paragrafin 51 më sipër) si dhe Opinionit pasues nr. 13 (2018) mbi pavarësinë, llogaridhënien dhe etikën e prokurorëve, të lëshuar nga Këshilli Konsultativ i Prokurorëve Evropianë të Këshillit të Evropës (KKPE) (shih paragrafin 52 më lart), prokurorëve u kërkohet të takohen standarde të larta integriteti në sjelljen e çështjeve të tyre private jashtë detyrës, në mënyrë që të ruajnë besimin e publikut në integritetin e sistemit të drejtësisë. Prandaj, ishte e rëndësishme për aplikantin, si prokuror përgjegjës për ndjekjen penale, ndër të tjera, të taksave vepra penale, për të vërtetuar se anëtarët e familjes së saj të ngushtë kishin respektuar legjislacionin tatimor në fuqi. Gjykata nuk mund të anashkalojë që një formë më pak e rëndë e përgjegjësisë disiplinore, jashtë procesit të verifikimit, mund të ishte konsideruar siç duhet në një rast të tillë. Për më tepër, çdo indikacion për evazion fiskal mund të ishte hetuar nga autoritetet përkatëse. Megjithatë, rrethanat konkrete të çështjes duhet të merren parasysh për të vlerësuar proporcionalitetin e sanksionit më të rëndë, shkarkimin nga detyra. Në rastin e kërkuesit, ai sanksion i veçantë, sipas Ligjit për Statusin e Gjyqtarëve dhe Prokurorëve, kërkonte një ndalim të përjetshëm për rihyrjen në sistemin e drejtësisë (krahaso Xhoxhaj, cituar më lart, §§ 413, 245 dhe 206-07).
96. Duke pasur parasysh sa më sipër, Gjykata vlerëson se, në bazë të një vlerësimi të përgjithshëm të rrethanave të veçanta të çështjes, shkarkimi i kërkueses, bazuar në thelb në faktin se ajo nuk ishte në gjendje të provonte se burri i saj kishte paguar tatimin mbi disa nga të ardhurat e tij nga aktivitetet e ligjshme në dy dekadat e mëparshme dhe në mungesë të ndonjë treguesi për keqbesim ose shkelje të qëllimshme nga vetë aplikanti, ishin në disproporcion me qëllimet legjitime të ndjekura nga procesi i verifikimit.
97. Rrjedhimisht, ka pasur një shkelje të nenit 8 të Konventës në lidhje me shkarkimin e aplikantit nga detyra.
III. PRETENDIM SHKELJE E NENIT 6 TË KONVENTËS
98. Ankuesja u ankua se procedurat e verifikimit që rezultuan në largimin e saj nga posti i prokurores ishin të padrejta. Ajo argumentoi se çështja e saj nuk ishte përcaktuar nga një “tribunal i themeluar me ligj” për shkak të papërshtatshmërisë së një ose më shumë anëtarëve të KSA-së, se KSA-së që gjykonte çështjen e saj i mungonte pavarësia dhe paanësia dhe se mangësitë serioze procedurale kishin ndikuar në drejtësi. të procedurës. Ajo u mbështet në nenin 6 të Konventës, pjesa përkatëse e të cilit thotë si më poshtë:
“1. Në përcaktimin e të drejtave dhe detyrimeve të tij civile ose për çdo akuzë penale kundër tij, çdokush ka të drejtën e një gjykimi të drejtë dhe publik brenda një kohe të arsyeshme nga një gjykatë e pavarur dhe e paanshme e krijuar me ligj…”
A. Zbatueshmëria e nenit 6
99. Qeveria pranoi se neni 6 § 1 i Konventës ishte i zbatueshëm nën drejtimin e saj civil për procedurat e verifikimit. Kërkuesi konsideroi se neni 6 zbatohej si nën drejtimin e tij civil ashtu edhe në atë penal në ato procese.
100. Gjykata konstatoi në Xhoxhaj (cituar më sipër) se neni 6 ishte i zbatueshëm për procedurat e vettingut të paraqitura në Shqipëri në vitin 2016 nën titullin e saj civil (po aty, §§ 236-39 dhe 288), por jo nën titullin e tij penal (po aty. ., §§ 240-46). Ajo nuk sheh arsye për të arritur një përfundim të ndryshëm në rastin konkret.
B. Ankesa në lidhje me përcaktimin e të drejtave nga një “tribunal i krijuar me ligj”
1. Parashtresat e palëve
101. Qeveria parashtroi se ankesa e kërkuesit që pretendonte mospërshtatshmërinë e disa gjyqtarëve të KSA-së për detyrën e gjyqtarit dhe si rrjedhojë mungesën e një “gjykate të themeluar me ligj” duhet të refuzohej për mosshterim të mjeteve juridike të brendshme në përputhje me nenin 35. § 1 i Konventës. Ata parashtruan se ajo nuk kishte ngritur asnjë kundërshtim në lidhje me përbërjen e KSA-së gjatë procedurave para asaj dhome dhe për këtë arsye nuk u kishte dhënë gjykatave vendase mundësinë për të korrigjuar ndonjë gabim të mundshëm.
102. Qeveria argumentoi se sipas nenit 27 të Aktit të Vettingut (shih paragrafin 43 më lart), ankuesi kishte pasur mundësinë të kundërshtonte pjesëmarrjen në procedimet e gjyqtarëve që ishin në situatë konflikti interesi ose të paaftë për të marrë detyrën për shkak të ndalimeve specifike. Sipas nenit 27(2) të Aktit të Vettingut, një tjetër panel i KSA-së duhej të vendoste për kundërshtimin. Më tej, ata argumentuan se një person tjetër që i nënshtrohet procedimit të verifikimit kishte paraqitur një kallëzim penal kundër njërit prej gjyqtarëve të KSA-së, L.D., i cili ishte pezulluar nga detyra nga KSA pasi u akuzua për falsifikim dokumentesh (shih paragrafin 34 më lart).
103. Ankuesja parashtroi se ajo nuk kishte pasur në dispozicion asnjë mjet juridik efektiv për të kundërshtuar përbërjen e KSA-së gjatë procesit të verifikimit. Vendimet e KSA ishin përfundimtare. Ishte zbuluar vetëm rreth tre muaj pas vendimit të saj për shkarkimin e saj se dy ose më shumë gjyqtarë të KSA-së nuk kishin të drejtë të shërbenin si gjyqtarë të saj. Njëri nga gjyqtarët, L.D., më pas ishte shpallur fajtor për fshehje të qëllimshme të faktit që çonte në papërshtatshmërinë e tij, përkatësisht se ai ishte shkarkuar nga detyra si gjyqtar nga Këshilli i Lartë i Gjyqësorit në vitin 1997. Më tej ai ishte përjashtuar nga kandidimi për një tjetër detyrë gjyqësore nga Këshilli i Lartë i Gjyqësorit në fund të vitit 2016.
104. Më tej, kërkuesi parashtroi se nuk kishte pasur zgjidhje efektive për të kundërshtuar dështimin e anëtarëve të SAC për të përmbushur kriteret e përshtatshmërisë. Një tjetër person subjekt i procedimit të vetingut kishte kundërshtuar pjesëmarrjen e gjyqtarëve L.D. dhe A.H. në rastin e tij pasi nuk kishin përmbushur kriteret e përshtatshmërisë për të qenë anëtarë të KSA-së. Megjithatë, KSA-ja kishte konstatuar se çështjet në lidhje me mandatin e këtyre gjyqtarëve ishin jashtë juridiksionit të saj sipas dispozitave kushtetuese në fuqi. Ankesa kushtetuese e atij personi gjithashtu nuk pati dobi (shih paragrafët 44-45 më lart). Kërkesat e saj për hapjen e procedimit disiplinor ndaj gjyqtarëve L.D. dhe A.H dhe largimi i tyre nga detyra arsyet e papërshtatshmërisë si me SAC ashtu edhe me IMO-në, pasi ajo ishte vënë në dijeni për çështjet që çuan në papërshtatshmërinë e tyre, gjithashtu nuk kishin dobi (shih paragrafët 32-33 më lart).
2. Vlerësimi i Gjykatës
105. Gjykata rithekson se është një tipar themelor i makinerisë së mbrojtjes të krijuar nga Konventa që ajo është ndihmëse e sistemeve kombëtare që mbrojnë të drejtat e njeriut. Gjykata nuk duhet të marrë rolin e Shteteve Kontraktuese, përgjegjësia e të cilave është të sigurojë që të drejtat dhe liritë themelore të parashikuara në Konventë të respektohen dhe mbrohen në nivel të brendshëm. Rregulli i shterimit të mjeteve juridike të brendshme bazohet në supozimin – i pasqyruar në nenin 13 të Konventës, me të cilin ai ka lidhje të ngushtë – se ekziston një mjet efektiv juridik në dispozicion në lidhje me shkeljen e pretenduar. Prandaj, rregulli është një pjesë e domosdoshme e funksionimit të këtij sistemi të mbrojtjes (shih Vuçković dhe të tjerët kundër Serbisë (kundërshtim paraprak) [GC], nr. 17153/11 dhe 29 të tjerë, § 69, 25 mars 2014).
106. Shtetet nuk mund të përgjigjen përpara një organi ndërkombëtar për veprimet e tyre përpara se të kenë pasur mundësinë për t’i rregulluar çështjet përmes sistemit të tyre ligjor, dhe ata që dëshirojnë të thirren në juridiksionin mbikëqyrës të Gjykatës për sa i përket ankesave kundër një shteti janë kështu. i detyruar të përdorë së pari mjetet juridike të parashikuara nga sistemi ligjor kombëtar (shih, mes shumë autoriteteve, Akdivar dhe të tjerët, § 65, dhe Vuçković dhe të tjerët, § 70, të dyja të cituara më sipër).
106. Shtetet janë të përjashtuar nga përgjigjja për107. Dyshimet e thjeshta nga ana e aplikantit në lidhje me efektivitetin e një mjeti të caktuar nuk do ta lirojnë atë nga detyrimi për ta provuar atë (shih Milošević kundër Hollandës (vendim), nr. 77631/01, 19 mars 2002; Vučković dhe Të tjerët, cituar më lart, §§ 74 dhe 84 dhe Zihni kundër Turqisë (vendim), nr. 59061/16, §§ 23 dhe 30, 29 nëntor 2016). Kjo vlen, në veçanti, në një kontekst në të cilin efektiviteti i një mjeti juridik nuk është testuar ende ose vetëm rrallë përpara gjykatave vendase dhe në të cilin Gjykata ka konsideruar se kërkuesit duhej të shternin mjetet juridike që ishin të aksesueshme dhe ofronin perspektiva të arsyeshme sukses (krahaso Zihni, cituar më lart, §§ 24-31). Në një sistem ligjor që siguron mbrojtje me Kushtetutë ose ligj për të drejtat themelore, i takon individit të dëmtuar të testojë shkallën e kësaj mbrojtjeje dhe të lejojë gjykatat vendase t’i zhvillojnë ato të drejta me anë të interpretimit (krahaso A, B dhe C kundër Irlandës [GC], nr.25579/05, § 142, GJEDNJ 2010; shih gjithashtu Vuçković dhe të tjerët, § 84, dhe Zihni, § 30, të dy të cituara më lart).e një organ ndërkombëtar për veprimet e tyre para se të kenë pasur një mundësi për të rregulluar çështjet përmes sistemit të tyre ligjor, dhe ata që dëshirojnë të thirren në juridiksionin mbikëqyrës të Gjykatës për sa i përket ankesave kundër një shteti, janë të detyruar të përdorin së pari mjetet juridike të ofruara nga sistemi ligjor kombëtar (shih, midis shumë autoriteteve , Akdivar dhe të tjerët, § 65, dhe Vučković dhe të tjerët, § 70, të dyja të cituara më sipër).Riedenstein dhe të tjerët kundër Gjermanisë (vendim), nr. 48662/99, 22 janar 2002; dhe Dinçev kundër Bullgarisë (vendim), nr. 17220/09, § 27, 21 nëntor 2017). Megjithatë, Gjykata ka vendosur gjithashtu se, në disa situata të jashtëzakonshme, duhet të përdoren mjete të jashtëzakonshme juridike, për shembull kur prishja e një vendimi që ka marrë fuqi juridike është i vetmi mjet me të cilin shteti i paditur mund t’i rregullojë çështjet në mënyrë të pavarur. sistemi ligjor (shih Kiiskinen dhe Kovalainen kundër Finlandës (dek.), nr. 26323/95, 1 qershor 1999, ku ankesa para Gjykatës kishte të bënte me paanshmërinë e një gjyqtari dhe ajo nuk mund të ishte bërë përpara përfundimit të çështjes së brendshme procedurat dhe Nikula kundër Finlandës (vendim), nr. 31611/96, 30 nëntor 2000). Në mënyrë të ngjashme, në rrethana specifike, Gjykata ka vendosur se një kërkesë për rihapjen e procedurave mund të jetë mjeti i vetëm me anë të të cilit ankesa specifike mund të ngrihet para gjykatave vendase dhe në rrethana të tilla ajo do të përbënte një mjet efektiv juridik (shih Sobczyk kundër Polonisë. dhjetor), nr.73446/10, §§ 40 and 48, 25 August 2015, and Dinchev, cited above, § 28).
109. Gjykata vëren se është e pakontestueshme që kërkuesja nuk ngriti ankesën e saj se një ose më shumë nga gjyqtarët e KSA-së nuk plotësonin kriteret e pranueshmërisë për të shërbyer si gjyqtarë të asaj dhome në procedurat e verifikimit përpara asaj dhome. Ajo vëren në lidhje me këtë se Gjykata Kushtetuese, në vendimin e saj të datës 29 prill 2020 në çështjen e Besnik Canit (shih paragrafët 44-45 më lart), konfirmoi më pas se e drejta kushtetuese për një “tribunal të krijuar me ligj” duhej të garantohej. nga KSA në rrjedhën e procedurave përpara tij (po aty, §§ 21 dhe 24). Më tej, ajo vëren se dikur pas vendimit të KSA në rastin e saj, KSA pezulloi gjyqtaren L.D. nga detyra kur kundër tij ishte nisur procedimi penal për falsifikim të dokumenteve në lidhje me aplikimin e tij për pozicionin e KSA-së, pas një ankese penale nga një person tjetër që po verifikohet (shih paragrafin 34 më lart).
110. Gjykata vëren se një palë në një proces gjyqësor që ka dyshime në lidhje me ligjshmërinë e caktimit të një gjyqtari që merr pjesë në seancën e çështjes së tij ose të saj, e cila mund të ndikojë negativisht në cilësinë “e përcaktuar me ligj” të asaj tribunali, do të në përgjithësi pritet që t’i ngrejë këto pyetje përpara gjykatës së gjykimit dhe/ose të ndjekë ndonjë mjet tjetër efektiv të parashikuar nga ligji kombëtar ndërkohë që procedurat themelore janë ende në pritje (krahasoni faktet në Besnik Cani, të cituar më sipër, §§ 35-42). Faktet e mbështetura nga kërkuesi aktual në lidhje me aftësinë e L.D. për të shërbyer si gjyqtar i KSSH-së, dhe në veçanti shkarkimi i tij paraprak nga detyra gjyqësore, ishin një çështje publike. Kërkuesi ka referuar vendimet e Këshillit të Lartë të Gjyqësorit për shkarkimin e L.D. nga detyra në vitin 1997 dhe gjithashtu skualifikimin e tij nga kandidimi për një pozicion tjetër gjyqësor në fund të vitit 2016, dokumente që ajo mori brenda pak muajsh pas shkarkimit të saj në procedurën e vettingut. Anëtarët e komisionit parlamentar që shqyrtonte kërkesën e L.D. për postin e KSA-së kishin ngritur gjithashtu pyetje gjatë seancës dëgjimore parlamentare për të kaluarën e tij të mëparshme (shih Besnik Cani, cituar më sipër, § 13). Në këto rrethana, kërkuesja nuk ka treguar bindshëm se nuk mund të kishte qenë në dijeni gjatë procesit të vetingut për faktet kyçe që lidhen me largimin paraprak të L.D. nga gjyqësori.
111. Për më tepër, si një konsideratë shtesë, kërkuesi nuk paraqiti, pasi mori njohuri për dyshimet në lidhje me përshtatshmërinë e L.D.-së për detyrë, një kërkesë për rishikim të jashtëzakonshëm (rishikim) të vendimit përfundimtar të SAC në çështjen e saj në bazë të faktet e sapozbuluara, ose çdo bazë tjetër e parashikuar në nenin 494 të Kodit të Procedurës Civile (shih paragrafin 46 më lart dhe Besnik Cani, cituar më lart, §§ 148-49). Kjo do t’i kishte dhënë kërkueses një mundësi për të bërë parashtresa përpara SAC për zbulimin e çdo prove të re dhe vendimtare dhe zellin e saj në këtë drejtim (domethënë, se fakte të tilla “nuk mund të ishin ditur nga pala gjatë shqyrtimit të çështjes ”), dhe për SAC një mundësi për t’i shqyrtuar ato parashtresa.
112. Gjykata nuk e anashkalon faktin se meqenëse çështja e sfidave për të drejtën e gjyqtarëve të KSA-së ishte një çështje e re në procedurat e verifikimit, nuk kishte ende ndonjë praktikë gjyqësore vendase të mirëpërcaktuar mbi të cilën mjeti juridik ose mjetet juridike aplikanti mund të përdorë në këtë drejtim. Për më tepër, Gjykata rikujton gjetjet e saj në çështjen e Besnik Canit (cituar më sipër, §§ 35-36) se KSA e deklaroi veten jo kompetente për të vendosur mbi ankesën e atij kërkuesi – të sjellë pasi vendimi i KSA-së për shkarkimin e kërkueses aktuale nga pozicioni i saj kishte të bëhet përfundimtar – që L.D.-së t’i ndërpritet mandati për shkak të papërshtatshmërisë së tij për zyrën e KSA-së, Megjithatë, Gjykata vlerëson se këto zhvillime të mëvonshme, për të cilat kërkuesja nuk ishte në dijeni në kohën përkatëse, nuk e përjashtuan atë nga detyra për të ngritur pyetjet përkatëse as gjatë procedurave të saj të verifikimit ose, nëse kjo nuk ishte objektivisht e mundur pavarësisht nga ajo. kujdesi i duhur, nëpërmjet fillimit të procedimit për rishikimin e vendimit përfundimtar të KSA-së. Gjykata nuk mund të përjashtojë, në këtë aspekt, që pas vendimit të Gjykatës Kushtetuese të datës 29 prill 2020 (shih paragrafët 44-45 më lart), KSA mund të kishte rishqyrtuar, nëse do të ishte ftuar ta bënte këtë në procedurat formale, qëndrimin e tij të mëparshëm mbi mungesa e kompetencës për të dëgjuar sfidat kundër përshtatshmërisë së një prej anëtarëve të saj për funksione gjyqësore. Në fund të fundit, kërkuesja nuk përdori asnjë mjet juridik të brendshëm që synonte të garantonte të drejtën e saj për të përcaktuar procedurat e saj të verifikimit nga një “tribunal i krijuar me ligj”. Ajo në asnjë mënyrë gjatë procesit para KSA-së nuk e kundërshtoi përbërjen e saj, sipas rregullave të zakonshme të procedurës civile apo ndonjë arsye tjetër (krahasoni faktet në Besnik Cani, cituar më sipër, §§ 35-39). Gjykata vlerëson më tej se kërkesat e paraqitura për informacion dhe procedimet disiplinore të kërkuara nga kërkuesi ndaj gjyqtarëve të interesuar pas përfundimit të procesit të verifikimit ndaj saj me një vendim përfundimtar nuk ishin një mjet efektiv për të siguruar që çështja e saj do të vendosej nga një “ gjykata e krijuar me ligj”.
113. Në këto rrethana, kundërshtimi i Qeverisë duhet të lejohet dhe kjo pjesë e kërkesës të hidhet poshtë për mosshterim të mjeteve juridike të brendshme sipas nenit 35 §§ 1 dhe 4 të Konventës.
C. Ankesat në lidhje me pavarësinë dhe paanshmërinë e SAC
114. Qeveria parashtroi se kërkuesja nuk ishte ankuar për mungesë pavarësie dhe paanshmërie të KSA-së që vendoste për çështjen e saj në procedurat para asaj gjykate dhe si rrjedhim nuk kishte ezauruar mjetet juridike vendase në lidhje me këtë për qëllimet e nenit 35. Ata më tej parashtroi se, në çdo rast, duke pasur parasysh mënyrën e zgjedhjes, përbërjen dhe garancitë procedurale, KSA përmbushte kërkesat e një gjykate të pavarur dhe të paanshme. Shumica e anëtarëve të saj, të zgjedhur si gjyqtarë në nivel të Gjykatës Kushtetuese nga Kuvendi i Shqipërisë, kishin ushtruar funksione gjyqësore në të kaluarën.
115. Ankuesi parashtroi se KSA-së i mungonte pavarësia dhe paanësia në thelb për tre arsye: Së pari, nuk kishte një përfaqësim thelbësor të gjyqtarëve në KSA dhe anëtarët e tij nuk ishin si rrjedhim mjaftueshëm të kualifikuar për të trajtuar procedurat komplekse të verifikimit. Së dyti, për sa i përket procesit të emërimit, KSA-ja përbëhej nga anëtarë të zgjedhur nga një organ parlamentar ad hoc dhe të emëruar nga Parlamenti, pa përfshirjen e gjyqësorit, dhe kështu ishin të ekspozuar ndaj presionit politik. Së treti, pati një konfuzion midis rolit të organeve të vettingut në hetime dhe rolit të tyre në vendimin e mëvonshëm mbi themelin e akuzave, gjë që shkaktoi frikë të justifikuara objektivisht për paanshmërinë e KSA-së.
116. Ndërhyrësja e palës së tretë, Res Publica, konsideroi gjithashtu se anëtarët e organeve të verifikimit nuk kishin të gjithë trajnimin dhe përvojën gjyqësore të nevojshme për t’u marrë me procedimet disiplinore shumë komplekse kundër gjyqtarëve.
117. Në vendimin e saj kryesor në çështjen e Xhoxhaj (cituar më sipër), Gjykata arriti në përfundimin, së pari, se mospërfaqësimi i gjyqtarëve në detyrë në KSA, duke marrë parasysh natyrën e jashtëzakonshme të procesit të vetingut që synon pikërisht të gjithë gjyqtarët në detyrë dhe prokurorët për të luftuar korrupsionin, si dhe garancitë statutore për pavarësinë e anëtarëve të KSA-së, nuk zbuluan mungesë pavarësie nga ana e asaj dhome (shih Xhoxhaj, cituar më lart, §§ 314 dhe 316, lexo në lidhje me §§ 299-300). Së dyti, ai arriti në përfundimin se nuk kishte asnjë arsye në përgjithësi të dyshonte në pavarësinë e organeve të vettingut për shkak të mënyrës së emërimit të anëtarëve të tyre, përkatësisht zgjedhjes së tyre nga Parlamenti (po aty, §§ 311 dhe 295-96). Së treti, Gjykata arriti në përfundimin se, duke pasur parasysh funksionimin e procedurave të vettingut, nuk kishte asnjë konfuzion midis detyrimit të organeve të vettingut (dhe veçanërisht të KPK-së) për të hapuri (po aty, §§ 311 dhe 295-96). hetimin dhe detyrën e tyre për të marrë një vendim mbi përgjegjësinë disiplinore të personit të verifikuar, dhe si rrjedhim, asnjë frikë e justifikuar objektivisht për paanshmërinë e organeve të verifikimit (shih Xhoxhaj, cituar më sipër, §§ 315 dhe 305-308).
118. Duke pasur parasysh këto gjetje, rrethanat e çështjes së kërkueses dhe parashtresat e saj, të cilat janë të krahasueshme me ato të bëra në çështjen e Xhoxhaj, Gjykata, edhe duke supozuar shterjen e mjeteve juridike të brendshme në këtë drejtim, vlerëson se nuk ka paraqitje të mungesës së pavarësisë dhe paanshmërisë nga ana e KSA në rastin e kërkuesit.
119. Nga kjo rrjedh se kjo pjesë e kërkesës duhet të refuzohet si haptazi e pabazuar, në përputhje me nenin 35 §§ 3 (a) dhe 4 të Konventës.
D. Ankesa lidhur me kohën dhe lehtësirat për paraqitjen e çështjes
120. Më tej, kërkuesja u ankua se kishte pasur mangësi të rënda procedurale në procedurat e verifikimit ndaj saj. Në veçanti, asaj nuk i ishte dhënë mundësia dhe koha e mjaftueshme për të paraqitur çështjen dhe provat e saj përpara KSA për të kundërshtuar shkarkimin e saj.
121. Qeveria e kundërshtoi këtë pikëpamje. Ata parashtruan, në veçanti, se kërkuesja kishte pasur mundësinë të paraqiste çështjen e saj, të emëronte dëshmitarë ose ekspertë dhe të paraqiste prova të reja në seancat dëgjimore përpara SAC. Ajo nuk kishte kërkuar kohë shtesë apo shtyrje të seancës për të paraqitur argumentet e saj.
122. Gjykata vëren në lidhje me këtë se pas ankesës së Komisionerit Publik kundër vendimit të KPK-së, kërkuesit iu dha akses në dosjen e çështjes dhe kishte mundësinë të bënte parashtresa dhe të paraqiste prova gjatë seancave dëgjimore publike të mbajtura nga KSA (shih paragrafin 12 lart). Duke pasur parasysh materialin përpara saj, Gjykata nuk sheh asnjë tregues se asaj i mungonte koha dhe lehtësitë për të paraqitur siç duhet argumentet e saj.
123. Nga kjo rrjedh se kjo pjesë e kërkesës duhet të refuzohet si haptazi e pabazuar, në përputhje me nenin 35 §§ 3 (a) dhe 4 të Konventës. E. Ankesa në lidhje me zbatimin e ligjit të brendshëm
124. Ankuesi u ankua gjithashtu se SAC kishte zbatuar ligjin e brendshëm në një mënyrë haptazi të gabuar. Qeveria e kundërshtoi këtë pikëpamje.
125. Gjykata rithekson se nuk është detyrë e saj të zërë vendin e gjykatave vendase. Kryesisht i takon autoriteteve kombëtare, veçanërisht gjykatave, të zgjidhin problemet e interpretimit të legjislacionit vendas. Roli i tij është të verifikojë nëse efektet e një interpretimi të tillë janë në përputhje me Konventën. Duke qenë kështu, me përjashtim të rastit të arbitraritetit të dukshëm, nuk është roli i Gjykatës të vërë në dyshim interpretimin e ligjit të brendshëm nga
AKTGJYKIMI SEVDARI kundër SHQIPËRISË
gjykatat kombëtare (shih Nejdet Şahin dhe Perihan Şahin kundër Turqisë [GC], nr. 13279/05, §§ 49-50, 20 tetor 2011, me referenca të mëtejshme, dhe Anđelković kundër Serbisë, nr. 1401/08, § 24 , 9 prill 2013).
126. The Court observes that, while it has found that the application of the vetting laws by the domestic courts in the circumstances of this case did lead to a breach of Article 8 of the Convention (see paragraphs 83-97 above), that application cannot be considered evidently arbitrary.
127. It follows that this part of the application must be rejected as manifestly ill-founded, in accordance with Article 35 §§ 3 (a) and 4 of the Convention.
126. Gjykata vëren se, ndërsa ka konstatuar se zbatimi i ligjeve të verifikimit nga gjykatat vendase në rrethanat e kësaj çështjeje çoi në shkelje të nenit 8 të Konventës (shih paragrafët 83-97 më lart), ai aplikim nuk mund të konsiderohet dukshëm arbitrare.
127. Nga kjo rrjedh se kjo pjesë e kërkesës duhet të refuzohet si haptazi e pabazuar, në përputhje me nenin 35 §§ 3 (a) dhe 4 të Konventës.
F. Ankesa në lidhje me barrën e provës
128. Më tej, kërkuesja u ankua se barra e provës e vendosur mbi të në procedurat e verifikimit kishte qenë e paarsyeshme.
129. Qeveria e kundërshtoi këtë pikëpamje.
130. Për sa i përket ankesës së kërkueses në lidhje me barrën e provës që i është vënë asaj, Gjykata rithekson se neni 6 i Konventës nuk parashikon asnjë rregull mbi pranueshmërinë e provave ose mënyrën se si duhet të vlerësohet, të cilat për rrjedhojë janë çështjet kryesore për rregullimin nga ligji kombëtar dhe gjykatat kombëtare (shih, midis shumë autoriteteve të tjera, García Ruiz kundër Spanjës [GC], nr. 30544/96, § 28, ECHR 1999-I). I takon gjykatave kombëtare të vlerësojnë rëndësinë e provave të propozuara, vlerën e tyre provuese dhe barrën e provës (shih Centro Europa 7 S.r.l. dhe Di Stefano, cituar më lart, § 198; Lady S.R.L. kundër Republikës së Moldavisë, nr. 39804 /06, § 27, 23 tetor 2018; dhe Xhoxhaj, cituar më lart, § 325). Më tej ajo i referohet gjetjeve të saj në rastin e Xhoxhajt se në përgjithësi, rregullat e barrës së provës në procedimet sipas ligjit të Vettingut, përfshirë mungesën e kufijve të rreptë kohor për vlerësimin e pasurisë, nuk zbulojnë shkelje të nenit. 6 sipas aspektit të parimit të sigurisë juridike, por që implikimi i këtyre dispozitave për sigurinë juridike dhe të drejtat e kërkuesit sipas nenit 6 § 1 duhet të merren parasysh rast pas rasti (po aty, §§ 348-53 ).
131. Në çështjen në fjalë, Gjykata vëren se ngjarjet që lidhen me punësimin e bashkëshortit të ardhshëm të kërkuesit në Greqi në fakt kanë shkuar në një periudhë të rëndësishme. Sidoqoftë, ato konsideroheshin të provuara të paktën deri në një farë mase. Në lidhje me ligjshmërinë e të ardhurave të bashkëshortit nga dy periudha punësimi në Arabinë Saudite, nuk mund të konsiderohet e tepruar që aplikanti, si prokuror me përvojë i krimeve financiare, pritej të tregonte se tatimi mbi të ardhurat ishte paguar në kohën përkatëse në përputhje me me ligjet tatimore shqiptare, qoftë në vendin e origjinës (Arabia Saudite), në Shqipëri ose një kombinim i të dyjave – duke ruajtur dokumentacionin origjinal ose duke marrë vërtetime të reja të pagesave paraprake tatimore. Në çdo rast, ishte e hapur për kërkuesin të argumentonte, sipas Ligjit të Vettingut, se kishte qenë objektivisht e pamundur të merreshin prova të tilla, p.sh. sepse të dhënat zyrtare ishin shkatërruar ndërkohë. SAC nuk ishte i bindur se kërkuesi e kishte përballuar këtë barrë dhe Gjykata nuk gjen asnjë arsye për ta kundërshtuar atë konstatim të brendshëm.
132. Nga kjo rrjedh se kjo pjesë e kërkesës duhet të refuzohet në mënyrë të barabartë si haptazi e pabazuar, në përputhje me nenin 35 §§ 3 (a) dhe 4 të Konventës.
IV. PRETENDIM SHKELJE E NENIT 13 TË KONVENTËS
133. Ankuesja u ankua se nuk kishte pasur në dispozicion një mjet juridik efektiv në lidhje me ankesat e saj sipas nenit 6 § 1 dhe nenit 8 të Konventës. Ajo u mbështet në nenin 13 të Konventës, i cili thotë si më poshtë:
“Çdokush të cilit i janë shkelur të drejtat dhe liritë e përcaktuara në [Konventën], do të ketë një mjet juridik efektiv përpara një autoriteti kombëtar, pavarësisht se shkelja është kryer nga persona që veprojnë në cilësinë zyrtare.”
134. Qeveria mendoi se kërkuesja kishte pasur një mjet juridik efektiv për qëllimet e nenit 13 për të ngritur ankesat e saj sipas neneve 6 dhe 8. Ajo kishte mundur t’i paraqiste këto ankesa fillimisht në KPK dhe më pas në KSA.
135. Kërkuesja argumentoi se ajo nuk kishte pasur një mjet juridik efektiv për të kundërshtuar shkeljen e të drejtave të saj themelore në procedurat e verifikimit, sipas kuptimit të nenit 13, lexuar në lidhje me nenet 6 dhe 8 të Konventës, sepse ajo nuk mund të kundërshtonte shkarkimin e saj para gjykatave vendase ose ankim kushtetues kundër vendimit të KSA-së.
136. Edhe duke supozuar se kërkuesi kishte një “pretendim të argumentueshëm”, për qëllimet e nenit 13 të Konventës, në të gjitha aspektet, Gjykata përsërit se “autoriteti” i përmendur në nenin 13 nuk duhet në të gjitha rastet të jetë një autoriteti gjyqësor në kuptimin e ngushtë (shih Rotaru kundër Rumanisë [GC], nr. 28341/95, § 69, GJEDNJ 2000-V, dhe Driza kundër Shqipërisë, nr. 33771/02, § 116, GJEDNJ 2007-V (ekstrakte)). Në çdo rast, siç u konkludua në çështjen e Xhoxhajt (cituar më sipër, § 288), si KPK ashtu edhe KSA, një dhomë e posaçme e Gjykatës Kushtetuese, ishin “tribunale” për qëllimet e nenit 6. Ankuesi ishte në një qëndrim për të ngritur ankesën e saj në lidhje me nenet 6 dhe 8 pranë këtyre organeve të verifikimit.
137. Nga kjo rrjedh se kjo pjesë e kërkesës është haptazi e pabazuar në kuptimin e nenit 35 § 3 (a) të Konventës dhe duhet të refuzohet në përputhje me nenin 35 § 4.
AKTGJYKIMI SEVDARI kundër SHQIPËRISË
“1. Palët e Larta Kontraktuese marrin përsipër t’i binden vendimit përfundimtar të Gjykatës në çdo çështje në të cilën ato janë palë.
2. Vendimi përfundimtar i Gjykatës i transmetohet Komitetit të Ministrave, i cili mbikëqyr ekzekutimin e tij. Neni 41 i Konventës parashikon:
“Nëse Gjykata konstaton se ka pasur një shkelje të Konventës ose të Protokolleve të saj dhe nëse ligji i brendshëm i Palës së Lartë Kontraktuese në fjalë lejon që të bëhet vetëm një dëmshpërblim i pjesshëm, Gjykata, nëse është e nevojshme, do t’i japë kompensim të drejtë palës së dëmtuar.”
A. Tregimi i masave të përgjithshme dhe individuale
140. Kërkuesi konsideroi, duke iu referuar nenit 46 § 1 të Konventës, se shteti i paditur duhet të urdhërohet të korrigjojë mangësitë themelore në legjislacionin e brendshëm të verifikimit dhe të sigurojë rikthimin e saj si prokurore dhe anëtare e KLP-së.
141. Qeveria argumentoi se dispozitat ligjore për verifikimin ishin në përputhje me Konventën. Për më tepër, ata parashtruan se duke qenë se kërkuesja kishte dështuar në përmbushjen e detyrimeve të saj në bazë të Aktit të Vettingut, të cilat ishin edhe arsye për fillimin e procedimit disiplinor ndaj saj, ajo nuk mund të rikthehej në detyrë.
142. Parimet e përgjithshme në lidhje me detyrimet e shtetit të paditur sipas nenit 46 të Konventës në kontekstin e ekzekutimit të vendimeve në të cilat Gjykata konstatoi shkelje të Konventës janë përcaktuar, ndër të tjera, në vendimin e Gjykatës për Oleksandr Volkov (cituar sipër,
§§ 193-95, me shumë referenca të mëtejshme). Vendimet e Gjykatës janë në thelb deklarative në natyrë. Neni 46 përfshin veçanërisht një detyrim ligjor për të zgjedhur, subjekt i mbikëqyrjes nga Komiteti i Ministrave, masat e përgjithshme dhe/ose, nëse është e përshtatshme, individuale që do të miratohen në rendin e tij ligjor të brendshëm për t’i dhënë fund shkeljes së konstatuar nga Gjykata dhe të bëjë të gjitha dëmshpërblimet e mundshme për pasojat e tij në mënyrë të tillë që të rivendosë sa më shumë që të jetë e mundur situatën ekzistuese përpara shkeljes (po aty).
143. Gjykata vëren se ka konstatuar një shkelje të së drejtës së kërkueses për respektimin e jetës së saj private sipas nenit 8 të Konventës për shkak të shkarkimit të saj, sepse, në rrethanat specifike të çështjes së saj, ai shkarkim nuk ishte në proporcion me legjitimitetin synimet e ndjekura. Megjithatë, ajo nuk konsideron se funksionimi i procesit aktual të vetingut në Shqipëri në përgjithësi, bazuar në Kushtetutën dhe Ligjin e Vettingut, zbulon si të tillë ndonjë problem sistematik të përputhshmërisë me kërkesat e Konventës (shih tashmë Xhoxhaj, cituar më sipër , §§ 230 e në vazhdim). Prandaj, ajo nuk e konsideron të nevojshme të tregojë përjashtimisht ndonjë masë të përgjithshme që mund të merret për t’i dhënë fund shkeljes në fjalë (krahaso, a contrario, Oleksandr Volkov, cituar më lart, §§ 199-202).
144. Sa i përket masave individuale që do të ishin më të përshtatshmet për t’i dhënë fund shkeljes së konstatuar në këtë çështje, Gjykata rithekson se, në shumë raste kur procedimet e brendshme u konstatuan se ishin në kundërshtim me Konventën, ajo ka konsideruar se forma më e përshtatshme e dëmshpërblimit për shkeljet e gjetura mund të ishte rihapja e procedurave të brendshme (krahaso, për shembull, Oleksandr Volkov, cituar më lart, §§ 205-206, në lidhje me një shkelje të të dy neneve 6 dhe 8).
145. Duke iu referuar gjetjeve të saj në Besnik Cani (cituar më lart, § 149), Gjykata vëren se mund të ketë një rrugë ligjore për kërkuesin për të kërkuar rihapjen e procedurave pas konstatimit të Gjykatës për shkelje të Konventës. Prandaj, duke pasur parasysh rrethanat e çështjes në fjalë dhe në masën që kjo mund të jetë e mundur sipas ligjit të brendshëm, një formë e përshtatshme kompensimi për shkeljen e të drejtës së kërkueses për respektimin e jetës së saj private sipas nenit 8 të Konventës do të ishte rihapja procedurat, nëse kërkuesi kërkon një rihapje të tillë, dhe për të rishqyrtuar çështjen në një mënyrë që është në përputhje me kërkesat e nenit 8 të Konventës, siç përcaktohet në këtë vendim.
PËR KËTO ARSYE GJYKATA
1. Deklaron unanimisht të pranueshme ankesën sipas nenit 8 të Konventës në lidhje me shkarkimin e aplikantit;
2. Shpall, me shumicë votash, pjesën e mbetur të kërkesës të papranueshme;
3. Konstaton, nanimisht se ka pasur shkelje të nenit 8 të Konventës në lidhje me shkarkimin e kërkuesit;
4. Vendos nanimisht,
(a) që shteti i paditur duhet t’i paguajë kërkuesit, brenda tre muajve nga data në të cilën vendimi merr formë të prerë në përputhje me nenin 44 § 2 të Konventës, shumat e mëposhtme, që do të konvertohen në monedhën e shtetit të paditur në normën e aplikueshme në datën e shlyerjes:
(i) 13,600 euro (trembëdhjetë mijë e gjashtëqind euro), plus çdo taksë që mund t’i ngarkohet aplikantit, në lidhje me dëmin material;
(ii) 6,000 euro (gjashtë mijë euro), plus çdo taksë që mund të paguhet, në lidhje me dëmin jomaterial;
(iii) 5,000 (pesë mijë euro) në lidhje me kostot dhe shpenzimet (b) që nga skadimi i tre muajve të sipërpërmendur deri në shlyerjen, do të paguhet interes i thjeshtë për shumat e mësipërme me një normë të barabartë me normën marxhinale të huadhënies të Bankës Qendrore Evropiane gjatë periudhës së mospagimit plus tre pikë përqindje;
5. Hedh poshtë, unanimisht, pjesën e mbetur të kërkesës së kërkuesit për shpërblim të drejtë.
Bërë në anglisht dhe njoftuar me shkrim më 13 dhjetor 2022, në përputhje me rregullin 77 §§ 2 dhe 3 të Rregullores së Gjykatës.
Në përputhje me nenin 45 § 2 të Konventës dhe rregullin 74 § 2 të Rregullores së Gjykatës, mendimi i veçantë i gjyqtarit Serghides i bashkëngjitet këtij aktgjykimi.
